نه غیرقابل انکار حقایق درباره کاشی

کاشی کاری پیشانی ایوان مرکزی و اطراف آن از جالبترین کاشی کاریهای دوره قاجاریه محسوب میشود که نمونه آن در سایر بناهای دوره قاجاریه دیده نمیشود. اگر از هر روشی برای تمیز کردن دوغاب کاشی کف امتحان کرده اید، استفاده از یک اپوکسی رنگی را در قسمت های دوغاب شده نیز امتحان کنید. جالب اینکه این حرفه حلبیسازی در آلمان قدمتی طولانی دارد و بِلِخشمیت Blechschmied و بِلشِر و گُلچمیت در آلمان مانند نام فامیلی ضرابی در ایران که به آلمانی مونسمایستا Münzmeister ترجمه میشود یک نام خانوادگی است. بنایی تاریخی به نام برج حلبیسازان (به آلمانی Zinngießer-turm) در رومانی وجود دارد. در دودمان ضرابی آموزش و یادگیری زبانهای اروپایی امری شخصی بود که توسط اعضا انتقال مییافت، اعضا خانوادهها زبانهایی که با آن آشنایی داشتند را به یکدیگر میآموختند، و به این صورت با زبانهای روسی، فرانسوی و آلمانی و انگلیسی آشنایی داشتند. بررسی اسناد خانواده کاشانی نشان میدهد این دو خانواده ارتباطی با یکدیگر ندارند.

خانواده ضرابی پس از چند سال زندگی در آلمان حرفه حلبی سازی که به آهنگری نزدیک است (ولی با فلز سرد کار میکنند) و اولین دستگاههای چرخ حلبیسازی یا زیگ را از آلمان به ایران آوردند، این افراد به بِلِشمیت مشهور شدند. دیگری مربوط است به خانواده ای از کاشان که مستنداتی از احوال آنها از گذشته تا کنون در دست است که برای محققین قابل دسترس است. عوامل اصلی تعیینکننده تقاضا برای مسکن جمعیتهستند. بایگانیشده از اصلی در ۲ نوامبر ۲۰۲۱. این خانه بعدها به وسیلهٔ یکی از تجّار اصفهان به نام حسین چرمی و سپس حاج محمد سمائیان خریداری شد. در زمان صفویه به ویژه در دوره شاه اسماعیل صفوی، سرزمین گیلان به دو بخش داخلی: «بیه پس» به مرکزیت فومن (و بعدها رشت) و «بیه پیش» به مرکزیت لاهیجان تقسیم میشد. ↑ «نهمین دوره جشن حافظ (سال ۱۳۸۵) - جشن حافظ». شهرک صنعتی کاشمر در سال ۱۴۰۰ خورشیدی ۶۹ واحد ثبتشده داشته است که ۴۲ واحد آن فعال، ۸ واحد تعطیل و مابقی درحالاحداث بودهاند. به گفته حسین ضرابی (زاده ۱۳۱۰) رئیس اسبق اداره اصناف که پس از بازنشستگی به نایب رییسی اصناف برگزیده شد، «تاریخچه این حرفه به دوران پیش صنعتی بازمیگردد، قدیمیترین و غنیترین تاریخ را در پیشه حلبیسازی ، مجارستان دارد و از سده پانزده میلادی این شغل در مجارستان معمول بوده است، و بیشتر در صنعت ساختمان، برای ساخت ناودان و آببند، تانکر، کوره و بخاری…

سازندگان اشیا حلبی زیر مجموعه اتحادیه مصنوعات فلزی محسوب میشوند، ولی گاهی در اصطلاح عام به صنعتگرانی که ورقههای سنگین فلز آهن سفید یا سیاه و گالوانیزه را فرم داده و اشیایی چون انواع بخاری و آبگرمکن میسازند که مستلزم دانش مکانیک است نیز، حلبیساز گفته کاشی بین کابینتی میشود. ساخت شیروانیهای فلزی و بخاری زندگی مردمان شهرهای پربارش و سرد ایران را بهبود داد و برایشان آسایش به ارمغان آورد. تاریخ ساخت آن دقیقا مشخص نیست و احتمالا به دوره قاجاریه تعلق دارد. در نهایت (حرفه و فنهای دوره پیشاصنعتی و مهندسی) یک استادکار میتواند اشیا بزرگ مانند بخاری بسازد، با معماران همکاری کند و به طراحی و ساخت شیروانی و گنبد و اشیاء دیگر بپردازد. هماکنون بلندی این تپه به ۳ تا ۴ متر میرسدو در زمینی به مساحت یک هکتار قزاز گرفته است. بادشکنها و پناهگاه زمینی نیز میتواند مقدار مطلق گرمای مورد نیاز ساختمان را کاهش دهد. خراشی در دست کودک ایجاد کرده و از همسایگانی که فرزندشان در حال بهبودی بود، اندکی از پوست آبلهٔ او را گرفته به آن محل میمالیدند تا میکروب تضعیف شده، وارد بدن شده و مصونیت ایجاد کند. بهطور مثال تاریخ جهانگشای، تاریخ وصاف و جامعالتواریخ سه اثر دست اول در مورد تاریخ این دوران هستند.

درمانگاه هلیکوپترسازی بِل در شاهین شهر که از امریکائیان بود نیز همراه با پولهایش به دست انقلابیون افتاد. این در حالی است که وزارت خزانهداری ایالاتمتحده در آبان ۱۳۹۰ تحریم دارو، تجهیزات پزشکی و مواد غذایی برای انسانها و حیوانات علیه ایران را از فهرست تحریمها حذف کرده بود و دقیقاً تعیین شده بود که مواد غذایی شامل سیگار، آدامس و مشروبات الکلی نمیشود؛ بدین معنی که سیگار در فهرست تحریمها بودهاست اما تجهیزات پزشکی و مواد غذایی نبودهاند. حلبیسازان معمولا کار خود را بر روی فلز سرد انجام میدهند، اما ممکن است از یک اجاق برای گرم کردن و شکلدادن بهتر به مواد اولیه خود استفاده کنند. آهنگری نیز ممکن است به این حرفه اشاره داشته باشد؛ اگرچه همین کلمه ممکن است به تخصصی که به آهنسازی ربط نداشته باشد نیز اشاره داشته باشد. میراث فرهنگی حرفه حلبی سازی مرهون تلاش افراد نوجو بازنشسته ضرابخانههای دوران ناصری است که هم در کار کردن با فلز مهارت داشتند و هم از زمره محدود افرادی بودند که زبانهای اروپایی میدانستند و با اروپاییان آمد و رفت داشتند. دربارهٔ ابزارها به دستگاهی که با هندل دستی کار میکند اشاره کرده و میگوید ابزاری به نام ماشین هند-کرنکد در دوران پهلوی اول در ایران موجود بوده است که مهمترین وسیله برای شکل دهی به ورقه فلز بوده است و در کنار متدهای دستی به کار گرفته میشده است.